Znów chce mi się płakać
i znów nie potrafię.
Nie ma już łez
i nic nie obmywa
mej duszy z żalu.
Czym różnię się
od zagubionego dziecka,
które z taką łatwością
rozprasza łzami smutki?
Utraconą niewinnością?
Brudem wspomnień?
Skrzywioną psychiką?
Dlaczego moje łzy
nie chcą już płynąć?
Czym teraz mogę
zmyć smutek i żal?
Krwią?
Ale czyją?
Niewinną?
Czy może nieczystą?
A może własną?
Krew... pot...
i tylko łez brak...
Zamiast nich kurz
i wieczny smutek
istnienia.